İnsan kuş misali.Dün İstanbul'daydım bugünse Tekirdağ'dayım.Hayatım hep birilerini özleyerek geçiyor.Annem-babam ve kedi içlüsüne olan özlemim sonlandı.Bu sefer de abla özlemim başladı.Sevgili özleminden ise hiç bahsetmek istemiyorum.Şarkıdaki gibi ben sensiz Tekirdağ'a düşmanım diye başlayıp,apaçiliğin dibine vuracağım az kaldı.Neyse.Genel olarak ben hep birilerini özlüyorum.Hep.Yanımda olsalar dahi hem de.Aslında sergiyi anlatacaktım ama nedense canım hiç istemiyor.Müsaade edin de susayım efendim.

Yorumlar

Eylül dedi ki…
bu özlemenin kaynağı neresi, sonu neresi ben de hiç bilmiyorum yaprak... kimin yanından arabaya binip yola çıksam, içime sonsuz bir melankoli ve hasret çöküyor, daha bir saat bile geçmeden, sadece geri dönmek istiyorum. melankoli açıcı haplar yapmalılar.
4 Temmuz 2011 08:30
yaprak dedi ki…
Ozlemeye meyilli yaratiliyor bazilarimiz bence.Her seyde benzedigimiz gibi ozleme meyleden hallerimiz de cok benziyor.Yanimda oturan insanlari dahi ozleyebilirim.Zaman cok acimasiz.Birilerini ozlerken hep daha yavas.
4 Temmuz 2011 08:46
Yorum Gönder

Popüler Yayınlar