Bir Memur.Bir Film.

Hayat çok garip.Bir dakika içerisinde sona erebiliyor.Kimi zaman bekliyorsunuz yavaş yavaş size geleceği günü,kimi zaman ise bir dakika içerisinde olup bitebiliyor.Geçen gün yazdıklarımdan sonra Defne Joy Foster'in ölüm haberini duyarak uyanmam daha da garip hissettirdi bana.Söylenen sözler gerçek bir anlam taşıyordu.Yarın ne olacağımız gerçekten belli değil.Hatta yarını da geçtim beş dakika içerisinde ayrılabiiyorsunuz bu dünyadan.İyi beslenmek ve iyi genler bir yere kadar götürüyor sizi.İster istemez bir yerden sonra kader diyor insan.Olacağı varmış da olmuş derler ya tıpkı öyle.Ben dayımı kaybettiğimde küçüktüm ve anlamamıştım.Ama geçen sene bu zamanlar canım kedimiz ameliyat olmuştu ve kanser hastasıydı.Yavaş yavaş ölüme gidişini izliyorduk ve elimizden bir şey gelmiyordu.Gelmedi de..Annemin çığlıklarına uyandım.Bakmadım,bakamadım ona..Onu öyle hatırlamak istemedim..Bu yaşadığım en büyük acıydı.Hep Allah bana başka sevdiklerimin acısını yaşatmasın diye dua ettim o günden sonra..Biri ölecekse en erken ben öleyim..O acıyla yüzleştirme beni yeter ki diye..Allah kimseye sevdiklerinin acısını göstermesin..Kötü uyandım.Oysa ki dün gece kitabımı bitirmiştim.Yarın anlatırım blogta diye heyecanlıydım.Ama enerjim kalmadı..Her şey çok garip.Mutlu olduğumuz anlar dünyanın renkleri hep canlı,ama hüzün gelip yanıbaşımıza oturduğumuzda grileşiyor her yer..Sinestezya çok güzel bir kitap.Kitaplar güzel..Aileler,evlatlar,arkadaşlar ve sevgililer güzel..