Bir Memur.Bir Film.

Herkesi sevmek zorunda değiliz.İstesek bile hayır,herkesi sevemeyiz.Seviyor gibi yapabiliriz.Kimisi yapabilir.Karşısındaki insan aa beni gerçekten seviyor diyebilir.Buna kendini inandırabilir.Ya da tıpkı sizin gibi inanmış numarası yapabilir.Ben o sıcakkanlı görünümü net olarak çizemiyorum.Karşımdaki insan ondan tam olarak hoşlanmadığımı hissediyor.Bunu ben de biliyorum.Vücut dilim senden hiç hoşlanmıyorum diye bağırırken yüzüme takındığım gülümseme ben sahteyim diye bağııyor.Hadi ama ne kötüsün demeyin.Biliyorum.Nefret ettiğiniz yüzlerce insana ''Günaydın.'' demek zorunda kaldınız.Nasılsın diye sormazsanız ayıp olurdu ve sordunuz.Aldığınız cevap umrunuzda mıydı peki? Elbette hayır.Doğamız gereği bizler bencil canlılarız.Bizler diyorum.İnsanlar hani.Sevdiğimiz insanlar az.Ailemize olan sevgimizden bile zaman zaman şüpheleniyoruz.Edilen kavgalardan sonra içimizden senden nefret ediyorum diyoruz.Sonra geçiyor ve sonra yerini pişmanlık duygusuna bırakıyor.İyi bir insan değilim.Asla iyi bir insan olduğumu iddia etmedim.Sevmediğim insanlara uzlaşmaya çalışacak kadar iyiydim.Uzlaşamadığımı görünce hayatımdan çıkaracak kadar ''iyi''ydim.Yolda gördüğümde mutlu olacağım insanları biliyorum.Kim olduklarını,onları görmekten neden mutlu olacağımı biliyorum.Onları hayatımda tutmak için elimden geleni yapıyorum.Çünkü onlar azlar.Az olan şey değerlidir sonuçta.Bazı insanlar vardır ve birden yok olurlar.Ölmeden,yaşarken.Onların yokluğu size koymaz.Ve bilirsiniz ki o da sizsiz pekala yaşayabilecektir.Ama konuşacaktır.Sorgulayacaktır.Belki hazmedecektir.Belki de edecektir.Konuşacaktır.Sizden kötü bahsedecektir.Biz artık konuşmuyoruz,ama iyidir umarım da diyebilir elbette.Ölen birini kabullenir gibi yanından geçen sizi görse de olmadığınızı kabullenecektir..Bazı insanları sevemiyorum.Denedim.Olmadı.Beni yıprattığını düşündüğüm insanları hayatımdan çıkardım.Annem bile yapma böyle dedi.Hep dedi.Başka başka ortamlardan başka başka insanları tek tek çıkardım hayatımdan.Yüzlerine yapmacık gülümsemektense hiç gülümsememeyi tercih ettim.Bu bir itiraf değil.Ama bir gün olur da bir şeyleri sorgulamaya başlarsam ve acaba dersem bu yazıyı okuyup iyi ki diyeceğim.Bunu biliyorum.Hiç görmediğim insanların varlığıyla,yüzlerine zorla gülümsediğim insanların varlığından daha mutlu oluyorum.Bazıları iyi ki var ve bazıları iyi ki yok.